But just try and stop
thinking about the refugee, thinking about the prisoner of war, thinking
about the man who ended up a commodity, you can’t. [4]
The speaker goes on to confess that the only way to deal with the constant pain of war is the comfort of story telling and allegory:
it’s because it sounds sweeter, and the horror
can’t be discussed because it is living
because it is ineffable and persists—
it seeps into the day, it seeps into sleep
a pain of remembering suffering. [5]
These lines suggest that to confront sorrow is to console onself with fabular tales, because the emotion is too raw, constant, and painful to be discussed openly. The last two lines quoted above are Seferis’ gloss on Aeschylus’ Agamemnon line 179–180: στάζει δ᾽ ἔν θ᾽ ὕπνῳ πρὸ καρδίας μνησιπήμων πόνος. [6] If, as Dimitris Maronitis has suggested, one of Seferis’ poetry’s chief functions is to console, then “Last Stop” offers a practical strategy: to create consolatory stories, or παραμύθια, out of the ancient past. [7] Thus, Seferis’ poetry offers an illustration of the ancient Greek verb παραμυθέομαι, meaning to console by means of telling a story, or μύθος.
Seferis’ poetics is the inverse of this process, where myth and literature, generally ancient Greek myth and literature, are endowed with the kinds of meaning found in historical narratives. In poetry, myth becomes the true witness of human events. The weight of history is expressed, understood, and experienced through poetry, which draws on the precedent of tradition’s authenticity. In the words of Dimiroulis, “we must ask ourselves, consequently: how often do we read history in order to arrive at Seferis, and how often do we read Seferis in order to discover, within his dramatized thematics, the face of another Greece, as his imagination created it?” (1997:160) [9]
Tales of a Lost Homeland
Although Seferis later attempted to distance himself from this statement, objecting that Malanos published it out-of-context and without his permission, it is revealing for its honesty in acknowledging the Asia Minor Catastrophe’s effect on the young poet. Born Yiorgos Seferiadis in Smyrna in 1900, young Seferis left Smyrna in 1914 and did not live through the tragic events of 1922. Yet even while living in Greece and France as a young man, Seferis considered himself to be an Asia Minor Greek, forging his identity as a “Skaliotis,” a Greek from the seaside hamlet of Skala tou Vourla, from where his mother’s family originated (See Beaton 2003:32). From this small village of fishermen and farmers, and from his experiences as a carefree youth, Seferis developed a poetic sensibility, language, and symbolism that represented authenticity. The permanent loss of this place and its traditions was a deep wound, casting Seferis into an emotional exile and instigating the search for an authentic poetic tradition. For Seferis, the crisis of losing a homeland demanded poetry as a means of expressing and balancing loss.
I learned my folktales next to boats
not from travelers nor from mariners,
nor from the others who waited on the quays—
disembarked boatmen always looking in their pockets for a cigarette.
Nautical figures inhabit my life—
some of them see with one eye like the Cyclops
motionlessly staring at the sea’s mirror,
others move like sleepwalkers, dangerously
still others were taken by the sleep of the deep
wood, ropes, sails, chains and all.
In the cool little garden house
among the cottonwood and eucalyptus trees
close to the rusty windmill
close to the yellow fountain with one lonely carp
in the cool little house which smelled of reeds
I found a nautical compass
it showed me the angels of the seasons
who occupy the noonday silence.
“Αργώ”
Τα παραμύθια μου τα ‘μαθα κοντά στα καράβια
όχι από ταξιδιώτες μήτε από θαλασσινούς
μήτε απ’ τους άλλους που προσμένουν στα μουράγια
παντοτινά ξέμπαρκοι ψάχνοντας τις τσέπες τους για τσιγάρο.
Πρόσωπα καραβιών κατοικούν τη ζωή μου·
άλλα κοιτάζουν μ’ ένα μάτι σαν τον Κύκλωπα
ακίνητα στου πελάγου τον καθρέφτη
άλλα προχωρούν σαν υπνοβάτες, επικίνδυνα
κι άλλα τα πήρε ο ύπνος του βυθού
ξύλα σκοινιά καραβόπανα κι αλυσίδες.
Στο δροσερό σπιτάκι του περιβολιού
ανάμεσα στα καβάκια και τους ευκάλυπτους
κοντά στο σκουριασμένον ανεμόμυλο
κοντά στην κίτρινη δεξαμενή μ’ ένα χρυσόψαρο μονάχα
στο δροσερό σπιτάκι μυρίζοντας λυγαριά
βρήκα ένα μπούσουλα καραβίσιο
αυτός μου ‘δειξε τους αγγέλους των καιρών
που κατοικούν την καταμεσήμερη σιγή.
Illustrated folktales in our heart
like silver images of boats
on the icon screen of an empty church,
July on the island.
-G.S.
The face of fate above the birth of a child,
the turning of the stars and the wind on a dark night in February,
old women with folk medicine ascending the creaking stairs
and the dry branches of vine bare in the garden.
The face above the cradle of a child, a black-mantled fate
with an enigmatic smile, lowered eyelids, and a bosom white as milk
and the door opens to a sea-battered boat captain
who tosses his wet cap down onto a black trunk.
These faces and events followed you
as you unwound the thread for nets on the beach
and even when you were sailing abeam, looking at the hollow space between the waves
throughout every sea, at all harbors
they were with you, and it was a difficult and joyous life.
Now I don’t know how to read any further,
because they bound you with chains, they stabbed you with the lance,
because one night in the middle of the forest they took you from your wife
who watched with eyes transfixed and couldn’t bring herself to speak,
because they deprived you of light, sea, and bread.
Why, my friend, did we fall into the gutter of fear?
It wasn’t your fate, nor determined to be mine,
we never bought nor sold such wares—
who is the one who commands and slaughters behind us?
Leave it be and don’t ask—three red horses harnessed and blindfolded
turn human bones
Leave it be and don’t ask, just wait—the blood, the blood—
one day it will awaken
like the horseman St. George
and spear the dragon.
1 October ‘41
Ιστορισμένα παραμύθια στην καρδιά μας
σαν ασημένια σκούνα μπρος στο τέμπλο
μιας άδειας εκκλησιάς, Ιούλιο στο νησί.
Γ.Σ.
Η μορφή της μοίρας πάνω απ’ τη γέννηση ενός παιδιού,
γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη,
γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν
και τα ξερά κλωνάρια της κληματαριάς ολόγυμνα στην αυλή.
Η μορφή πάνω απ’ την κούνια ενός παιδιού μιας μοίρας μαυρομαντιλούσας
χαμόγελο ανεξήγητο και βλέφαρα χαμηλωμένα και στήθος άσπρο σαν το γάλα
κι η πόρτα που άνοιξε κι ο καραβοκύρης θαλασσοδαρμένος
πετώντας σε μια μαύρη κασέλα το βρεμένο σκουφί του.
Αυτά τα πρόσωπα κι αυτά τα περιστατικά σ’ ακολουθούσαν
καθώς ξετύλιγες το νήμα στην ακρογιαλιά για τα δίχτυα
κι όταν ακόμη αρμενίζοντας δευτερόπριμα κοίταζες το λάκκο των κυμάτων·
σ’ όλες τις θάλασσες, σ’ όλους τους κόρφους
ήταν μαζί σου, κι ήταν η δύσκολη ζωή κι ήταν η χαρά.
Τώρα δεν ξέρω να διαβάσω παρακάτω,
γιατί σε δέσαν με τις αλυσίδες, γιατί σε τρύπησαν με τη λόγχη,
γιατί σε χώρισαν μια νύχτα μέσα στο δάσος από τη γυναίκα
που κοίταζε στυλώνοντας τα μάτια και δεν ήξερε καθόλου να μιλήσει,
γιατί σου στέρησαν το φως το πέλαγο το ψωμί.
Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;
Δεν ήταν της δικής σου μοίρας, μήτε της δικής μου τα γραμμένα,
ποτές μας δεν πουλήσαμε μήτε αγοράσαμε τέτοια πραμάτεια·
ποιος είναι εκείνος που προστάζει και σκοτώνει πίσω από μας;
Άφησε μη ρωτάς· τρία κόκκινα άλογα στ’ αλώνι
γυρίζουν πάνω σ’ ανθρώπινα κόκαλα κι έχουν τα μάτια δεμένα,
άφησε μη ρωτάς, περίμενε· το αίμα, το αίμα
ένα πρωί θα σηκωθεί σαν τον Άι-Γιώργη τον καβαλάρη
για να καρφώσει με το κοντάρι πάνω στο χώμα το δράκοντα.
1η Οχτώβρη ’41
January 1945
The sea that took you far away
so soft like a mother’s breast,
the sea knows.
Whatever you used to ask when you were a child
such things that now old men mumble;
fantasies about useless objects
like locked trunks of drowned sailors.
Look, they fear the light of the sun
they fear seeing;
they babble, they have nothing else.
Children grew up hungry
uprooting trees devastating the mountains;
other children ask and they answer you
why did they go one step farther—
on the ascent? on the descent?
I don’t know, it makes no difference;
and they still have many fires
to light for the feast of St. John.
I used to say, blood
brings blood and more blood—
they took it to be the performance of a buffoon,
useless folktales.
Still I would whisper, stones are heavy
and the millstones are unliftable
that you heard stopping one night
on the edge of time,
and the young bodies that drowned tragic—
“Tattered clothing” said the scapegoats.
—But how will we dress in the cold
when we have nothing new?
And what will you say to your friends
when they are sorrowful and fall silent
and the passionate songs are celebrated
only by extravagant whores?
And still this: to set apart
one moment of life, to distinguish
the wind that shakes the roses
and the roses, in the little garden
in one handful of earth—
and this I tried to do, I would say
not at all as a kind of reflection
but as a kind of breath
mine, yours,
or better yet as a kind of voice;
voice is like the wind and it passes through.
The sea took you far away
and it brought you back to the familiar port
giving you the silence in front of the moorings
the boundless silence of the mid-day,
the sea knows how to teach you
the meaning of Good Friday and Easter.
“Γυμνοπαιδία, Υ.Γ.”
ΓΕΝΑΡΗΣ 1945
Η θάλασσα που σε πήρε μακριά
τόσο απαλή σαν τον κόρφο μητέρας
αυτή το ξέρει.
Ό,τι ρωτούσες σαν ήσουν παιδί
τέτοια ψελλίζουν τώρα οι γερόντοι·
φαντασίες για ανώφελα αντικείμενα
σαν κλειδωμένες κασέλες πνιγμένων θαλασσινών.
Κοίταξε· φοβούνται το φως του ήλιου
φοβούνται να ιδούν·
παραμιλούν, δεν έχουν άλλο.
Παιδιά μεγάλωσαν πεινώντας
ξεριζώνοντας δέντρα ερημώνοντας τα βουνά·
άλλα παιδιά ρωτούν και σ’ αποκρίνουνται
γιατί πήγαν ένα βήμα παρακάτω-
στην ανηφόρα; στην κατηφόρα;
δεν ξέρω, το ίδιο κάνει·
κι έχουν ακόμη πολλές φωτιές
ν’ ανάψουν για τ’ Αι-Γιαννιού το πανηγύρι.
Έλεγα κάποτε, το αίμα
φέρνει το αίμα κι άλλο αίμα—
το πήραν για παράσταση σαλτιμπάγκων,
άχρηστα παραμύθια.
Ψιθύριζα ακόμη, βαριές οι πέτρες
κι ασήκωτες οι μυλόπετρες
που άκουσες μια βραδιά να σταματούν
στο σύνορο του καιρού,
και τραγικά τα νέα κορμιά που βούλιαξαν—
“Τριμμένα ρούχα” λέγαν οι φαρμακοί.
—Μα πώς θα ντυθούμε στην παγωνιά
όταν δεν έχουμε καινούργια;
Και τι να πεις στους φίλους σου
σαν έχουν πίκρα και σωπαίνουν
και τα περιπαθή τραγούδια τα γλεντούν
μόνο οι μεγάλες πόρνες;
Και τούτο ακόμη· να ξεχωρίσεις
μια στιγμή ζωής, να ξεχωρίσεις
τον άνεμο που κλονίζει τα τριαντάφυλλα
και τα τριαντάφυλλα, στο μικρό περιβόλι
σε μια φούχτα γης—
και τούτο το προσπάθησα, θα ‘λεγα
όχι καθόλου σαν είδος στοχασμού
αλλά σαν είδος ανάσας
δικής μου, δικής σας,
ή καλύτερα σαν είδος μιας φωνής·
άνεμος η φωνή και διαβαίνει.
Η θάλασσα που σε πήρε μακριά
και σε ξανάφερε στο γνώριμο λιμάνι
χαρίζοντάς σου τη σιγή μπροστά στη σκάλα
την ανεξάντλητη του μεσημεριού,
ξέρει να σου εξηγήσει
τη Μεγάλη Παρασκευή και το Πάσχα.
when they are sorrowful and fall silent
and the passionate songs are celebrated
only by extravagant whores?
Folktale of Blood
We’re paying off a varied folktale
we and the others
so too the cremated old men
who had canes in their hands and used to speak serenely.
The clouded bath, the net, the knife,
the deep-hued purple and the voice that asked about the sea
who will drain it,
nourished our life.
We imbibed our love slowly
it seemed a capsule to build our immunity against the poison—
until the end came and it was eradicated.
Truly, our people always guided us
with prudence.
Let it be enough, this life
amidst Mounts Pendeli and Hymettus and Parnitha.
But the roots
the roots don’t wither easily
they don’t easily disappear, defilements
of madness, of injustice, of vain pursuits.
Three thousand years and more
upon the same rocks
we’re paying for the variant of a folktale.
Pity those who are yet to come!
“Ο τελευταίος χορός”
Ένα παραλλαγμένο παραμύθι ξεπληρώνουμε κι εμείς
και οι άλλοι
όπως κι οι αποτεφρωμένοι γέροντες
που είχαν ραβδιά στα χέρια και μιλούσαν ήρεμα.
Το βουρκωμένο λουτρό, το δίχτυ, το μαχαίρι
η πορφύρα κι η φωνή που ρωτούσε για τη θάλασσα
ποιος θα την εξαντλήσει,
θρέψανε τη ζωή μας.
Την αγάπη μας την πίναμε σιγά-σιγά
μας φαίνουνταν καταπότιο για μιθριδατισμό·
ώσπου το τέλος ήρθε κι απονεκρώθηκε.
Αλήθεια, πάντα φρόνιμα μας οδήγησε
ο λαός μας.
Αρκείτω βίος, τούτη η ζωή
ανάμεσα Πεντέλη και Υμηττό και Πάρνηθα.
Όμως οι ρίζες
οι ρίζες δε μαραίνουνται εύκολα
δε φεύγουν εύκολα τα μιάσματα
της αλλοφροσύνης, της αδικίας, της κενοσπουδίας.
Τρεις χιλιάδες χρόνια και περισσότερα
πάνω στους ίδιους βράχους
πληρώνουμε το παραλλαγμένο παραμύθι.
Λυπήσου εκείνους που περιμένουν!
26. 11. 1934
we’re paying for this folktale—
it changes with each of us
but nevertheless remains always the same
stubbornly.
This alternate ending tells us that circumstances change, but the moral message stays the same: The injustices of the past are paid for by those who are part of the same land and the same cultural tradition, an encapsulation of how a nation-state defines identity. The phrase “this folktale / it changes with each of us” is a self-conscious reference to Seferis’ recreation of the Agamemnon myth in this poem. While the tale itself may vary in the re-telling, the moral remains the same because it is based on a timeless ideal.
This notion is the guiding force behind Mythistorima; the voices we hear and the journey we witness moves toward a “just” death in which blood sacrifice is the only means of transcending a life lived in the shadow of continuous tragedy.
A Varied Folktale in Cyprus
Teucer: … to the land of Cyprus on the sea, where Apollo declared
I must live, establishing there a Salamis
in honor of my fatherland.
…………………………………………………
Helen: I did not go to Troy; it was a phantom.
…………………………………………………
Messenger: What do you say?
We suffered in vain due to a cloud?
Eurpides, Helen
“The nightingales don’t afford you any rest in Platres.”
Timid nightingale, among the breathing leaves,
you who bestow the melodic dew of the forest
upon the dislocated bodies and souls
of those who know they will not return.
Blind voice, that fumbles in the dark night of memory
searching for footsteps and gestures—I wouldn’t dare say kisses—
and the bitter rage of the deranged slave-woman.
“The nightingales don’t afford you any rest in Platres.”
What is this place, Platres? Who recognizes this island?
I lived my life hearing names for the first time:
new places, the latest crazes of men
or gods; my fate, which billows between
the last sword of an Ajax
and another Salamis,
brought me here to this shore. The moon
rose from the sea like Aphrodite;
it veiled the stars of Sagittarius, and now heads for
the heart of the Scorpion, changing everything.
Where is the truth?
I too was an archer in the war—
my destiny, that of a man who missed his mark.
Singing poet nightingale,
it was such a night as this, on Proteus’ shore
when the enslaved Spartan women heard you and led the lament,
and among them—who would have thought—Helen!
She whom we sought for years on the banks of the Scamander.
She was there, in the lips of the desert; I touched her, she spoke to me:
“It’s not true, it’s not true,” she cried.
“I never went into the blue-bowed boat.
I never set foot in courageous Troy.”
With a high corset, the sun in her hair, and that stature
shadows and smiles everywhere
on her arms, on her thighs, and on her knees;
with radiantly alive skin,
and heavy-lidded eyes,
she was there, on the banks of a Delta. And in Troy?
Nothing in Troy—a reflection.
That’s how the gods wanted it.
And Paris, he made love to a shade as if it were a solid being—
and we slaughtered each other ten years for Helen.
A great suffering had fallen over Greece.
So many bodies cast
into the jaws of the sea, into the jaws of the earth,
so many souls
given over to the millstones, like wheat.
And the rivers swelled with bloodied silt
for a ripple of linen, for a cloud
the trembling of a butterfly, the down of a swan
for an empty robe, for a Helen.
And my brother? Nightingale nightingale nightingale,
what is a god? What is not a god? And what is in between?
“The nightingales don’t afford you any rest in Platres.”
Tearful bird, in sea-kissed Cyprus
where they promised it would remind me of my homeland,
I moored alone with this folktale,
if it is true that it is a folktale,
if it is true that men will never again seize
the ancient deceit of the gods; if it is true
that some other Teucer, after many years,
or some Ajax or Priam or Hecuba
or some unknown man, anonymous, who nevertheless
saw a river Scamander disgorge corpses,
isn’t destined to hear
heralds coming to say
that so much pain, so much life
went into the abyss
for an empty robe, for a Helen.
“Ελένη”
ΤΕΥΚΡΟΣ: … ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ᾽ ἐθέσπισεν
οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικὸν
Σαλαμῖνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας.
…………………………………………………
ΕΛΕΝΗ: οὐκ ἦλθον ἐς γῆν Τρῳάδ᾽, ἀλλ᾽ εἴδωλον ἦν.
…………………………………………………
ΆΓΓΕΛΟΣ: τί φῄς;
νεφέλης ἄρ᾽ ἄλλως εἴχομεν πόνους πέρι;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ
“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.
Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών· η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. Το φεγγάρι
βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη·
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.
Πού είν’ η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης·
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους -ποιος θα το ‘λεγε- η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου· την άγγιξα, μου μίλησε:
“Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια” φώναζε.
“Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία”.
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα·
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία—ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα νά ηταν πλάσμα ατόφιο·
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης·
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου; Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;
“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.
Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό ειναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών· αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Conclusion
Bibliography
Footnotes
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Seferis 1974a:214, my translation above.
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Seferis 1974a:215, my translation above.